SELİM  KAYA

Kendimi bildim bileli hayalim jokey olmaktı. Küçükken atlara su vermek için onları kuyuya götürüyorduk ve eğersiz biniyorduk. Atlarla kova yardımıyla su çekiyorduk ben daha altı yedi yaşlarındaydım, at koşturamıyordum. Ağabeylerim yanımda atları koşturunca benim at da koşmaya başladı, çok korktum atın yelelerine tutundum. Eminim o anda beni melekler tutmuş. Düşmeme imkânım yoktu. Önce ağlayarak bağırdım korktum, elli metre sonra o korkuyu attım. Bu sefer zevk için at koşmaya başladım o anda yarışçılığın zehrini aldım. Annem senin göbeğini atın ahırına gömdük demişti. Bu işe resmen göbekten bağlıyım. 1993 yılında ağabeylerim Hasan ve Ali Kaya ile birlikte üç kardeş sınava girdik, üçümüz de başarılı olduk. Rahmetli ağabeyimiz Ali Kaya attan düşerek öldü. İlk birinciliğimi Fındık 7 ile kazandım. 1994 yılında Cumbia adlı atla jokey oldum. 51. yarışımı da aynı gün bizim atımız olan Selin 1 ile kazandım. Şu ana kadar bir günde en fazla 6 koşu kazandım. Çocukluk dönemlerimizde yaşam şartlarımız çok iyi değildi. Eve ekmek getirmek için çobanlık yaptım. Dağlarda gece geçirdiğim çok oldu, sürüde anaç koyunun boynuna ip bağlayıp o ipi de bileğime bağlıyor, gece öyle uyuyordum. Sürü kalktığında o şekilde uyanıyordum. 24 saat evimize ekmeğin girmediğini bilirim. Okula gidemedim. Sadece 6 ay okuyabildim diplomamı dışarıdan aldım. İlk atlarımız Küçük Tunca ve Fındık 7’nin bizde yeri ayrıdır, bize hayat verdi. Onlara çok şey borçluyuz. Şu anda onlar sayesinde yanımızda çalışanlarla birlikte birçok kişi bu işten ekmek yiyor. Aile bağlarımızın güçlü olmasının da bu gelişmede etkisi var.